امروز شاید یکی از لذت بخش ترین لحظه ی بابا بودن رو حس کردم. وقتی گروه موسیقی المو تو سزمی استریت شروع کرد به خوندن و سوفی دستم رو کشید و گفت:
Come on daddy! Dancing!
نه اینکه قیلا کلی باهم نرقصیده باشیم، اینکه اینجوری حس لذتش رو از کلماتش شنیدم! اینو نوشتم که بمونه!
امروز شاید یکی از لذت بخش ترین لحظه ی بابا بودن رو حس کردم. وقتی گروه موسیقی المو تو سزمی استریت شروع کرد به خوندن و سوفی دستم رو کشید و گفت:
Come on daddy! Dancing!
نه اینکه قیلا کلی باهم نرقصیده باشیم، اینکه اینجوری حس لذتش رو از کلماتش شنیدم! اینو نوشتم که بمونه!
راستی همون شب ازم خواست واسش قبل از خواب قصه بگم! هییییییییییییییییییییییییییییییییی!
نقاشی های طلسم ها در عین سادگی، دارای چند خصوصیت هستند که منحصربه فردشان می کند: رمزآلودگی، نیازآگینی، کاربردی بودن و نادیدنی بودن. این خط-نقاشی های پراسرار که تلاش دارند جهانی نادیده را به تصویر کشند هیچگاه برای تزیین و چشم نوازی آفریده نمی شوند بلکه برای پاسخ به نیازی عمیق و تاثرآور که مشخصا روح و قلب انسانی را به شدت به درد آورده است ساخته می شوند و برعکس تمام نوشته ها و نقاشی ها قرار بر این است که سوزانده یا دفن شده یا به آب داده شوند تا هیچگاه دیده نشوند. پشت هر کدام از این خط-نقاشی ها انسانهایی مستاصل و وامانده با تمام نیازها و عواطفشان هستند اند که به وضوح از جهان موجود قطع امید کرده اند و چاره را در سویی ناپدید و خیال انگیز می جویند. آدمهایی که با تمام توانشان عشق، توجه، سلامتی یا معاش را جستجو کرده اند و آن را حتی نزد خدایان دین های رسمیشان نیز نیافته اند و اکنون دل در گرو امداد ندیدگان نهاده اند.
مولانا تو خواب هم نمی دید که یه روزی کسایی بیان و این حال و هوا و شورو زیبایی رو به شعراش بدن، آخرین ایده آلی که احتمالا به ذهنش می رسید ناظری و شجریان بود ولی دیوانه می شد وقتی می دید عصار و محسن نامجو و چاووشی (خواستم داریوش رو هم اضافه کنم نشد) می خوننش. دیروز یکی اومد و کارش رو تو گروه شمس (که حالا بالای بیست هزار تا رفته) معرفی کرد. صدبار گوش دادم و اشکام جاری شد، مولانا بود دیوونه شده بود:
حس می کنم این لهجه ای بوده که مولانا می گفته شعراش رو، نه؟
درباره این سایت